AJACCIO,

zaterdag, 28 augustus 2004

Vannacht om vijf over vijf vertrekt onze vlucht van Schiphol. We hebben nog wel geprobeerd te slapen maar daar was niet veel van terecht gekomen. Een voordeel van zo’n vroeg vertrekuur is wel dat het lekker rustig is op de weg. Het blijkt dat we van Transavia een mooie plek met extra beenruimte bij de nooduitgang boven de vleugel toegewezen gekregen hadden. Mama krijgt van de purser uitvoerig instructie wat te doen bij een noodlanding: “de rode handel naar beneden trekken en de deur uitklappen, dan de zwarte pijl op de vleugel volgen en de passagiers na u helpen bij het verlaten van het toestel”. Ik heb ook een verantwoordelijke taak: “ervoor zorgen dat Mama bij vertrek en landing niet in slaap valt”. We vertrekken mooi op tijd en Mama vergaapt zich aan de kerstboomverlichting waarmee Amsterdam zich heeft getooid. Gedurende de hele vlucht houden we helder weer, de Mont Blanc met zijn besneewde top is duidelijk te herkennen. Een poosje later zien we de Middellandse-Zeekust onder ons doorschuiven en dan duurt het niet lang meer voor we Corsica in zicht krijgen. We dalen laag over de baai van Ajaccio en al voor zevenen staan we op het vliegveld bij de belangrijkste stad van Corsica. Petite déjeuner Een bus blijkt er zo vroeg nog niet te rijden, dus laten we ons met de taxi naar ons hotel voor vannacht “Le Dauphin” vervoeren. Het hotel staat aan de drukke boulevard vlak bij de plek waar de grote veerboten vanuit Frankrijk en Italië aanmeren. In de bar beneden zitten enkele Corsicanen al aan een “vroeg bakje”. Onze kamer is om twee uur klaar en onze koffers krijgen voorlopig een vertrouwd plekje. Even verderop in de lekkere ochtendzon eerst maar een “petit dejeuner” genomen. Dat smaakt prima. Verderop langs de baai lopend stuiten we op de citadel, gelegen op een landpunt, direct naast de havenpier. Alleen de oude vestingmuren staan er nog. Omdat de citadel militair terrein is is het fort hermetisch afgesloten. Een groepje jongelui heeft op het naast-gelegen strandje de nacht doorgebracht. Ze rekken zich behaaglijk uit in de warme morgenzon. Verderop, voorbij het casino steken we over naar de Assemblé de Corse waar de eilandbestuurders zich gewoonlijk met belangrijke Corsicaanse kwesties bezig houden. Aan het eind van de Cours Général Leclerc rijst het meest indrukwekkende Napoleon-monument van Ajaccio boven de Place d’ Austerlitz uit. Op 15 augustus 1769 werd Napoleon in Casa Bonaparte geboren en tot vandaag de dag leeft de Napoleon-verering in Ajaccio voort.

Le Sentier des Crêtes Wij klauteren een paar achteraf straatjes omhoog naar het Bois de Anglais waar onze wandeling van vandaag, Le Sentier des Crêtes begint. Het pad zigzagt meteen al steil omhoog. Inmiddels brandt te zon uitbundig op ons hoofd en er moet menig zweetdruppeltje worden afgeveegd. In het begin is het pad omzoomd met weelderige vegetatie. Onder de hoogspanningkabel staat zelfs een eucalyptusboom. Al snel komen we op de driesprong waar we volgens onze beschrijving links af moeten voor de korte route. Wij kiezen voor de lange versie die ons langs een afwisselend pad met prachtige vergezichten op de heuvels tot boven het dorpje Barbicaja brengt. De terugweg vergast ons regelmatig op een schitterend uitzicht op de Middellandse Zee. Het is een uur of twee wanneer we na deze toch redelijk pittige wandeling terug zijn aan de Plage St.-François in Ajaccio. In een strandtent eten we een Italiaanse salade op het beschaduwde terras. We constateren dat we het maar weer best hebben getroffen. Er staat hier een lekker windje van zee zodat het ook op het strand prima toeven is. Zo kunnen we deze eerste vakantiedag alvast lekker bijkleuren. Als we ons even “delgeven” op onze handdoek op het zand kost het moeite niet in slaap te vallen. We besluiten onze hotelkamer te gaan inspecteren. Bij aankomst in het hotel blijkt de plaatselijke reisagent “Tour Aventure” een dikke envelop voor ons achtergelaten te hebben met de laatste informatie voor onze vakantie. Koeienuier Na een lekkere douche en even rusten op het prima bed voelen we ons als herboren en we vinden het tijd de stad eens wat nader te bekijken. Ajaccio is wel een leuke stad met gezellige winkelstraatjes. Volop gezellige terrasjes om een drankje te drinken. In de oude binnenstad achter de citadel vinden we een wirwar van smalle straatjes met huis aan huis de leukste restau-rantjes. Overal kun je buiten eten zodat je moet laveren om erdoor te komen. Bij een kelderachtig restaurantje zoeken we een tafeltje, we hebben inmiddels wel lekkere honger. Het is altijd afwachten wat de kaart te bieden heeft. We kiezen elk een aansprekend menu. Het vleesgerecht van Mama – iets speciaals van de bergbewoners – is moeilijk thuis te brengen. Volgens Mama smaakt het best lekker maar het doet haar wat aan koeienuier denken………